Prolofobie

Eindelijk zal hij dan zijn kandidatuur bekend maken, Sarkozy. Deze week ergens, we weten het niet precies. Wel duidelijk is dat de aanval op François Hollande vol over rechts zal gaan. In een interview met een bevriend medium, Le Figaro Magazine, spreekt hij zich uit tegen het homohuwelijk en euthanasie. En hij dreigt referenda te organiseren over de rechten van werklozen en de uitzettingsprocedure van illegale immigranten.

Er wordt schande gesproken van deze strategie. Sarkozy is, zo klinkt het hier en daar, op jacht naar de kiezer van het Front National. Daarom vergrijpt hij zich nu aan de ‘zwaksten in de samenleving’. Schande! Een merkwaardig verwijt aan het adres van een politicus in verkiezingstijd. Verleiden hoort er bij en het is zeer de vraag of het ooit van die referenda komt. Een referendum werkt meestal als een boemerang voor een president, het is om die reden waarschijnlijk net zoiets als met de 60.000 leraren die zijn rivaal François Hollande belooft. Hollande weet dat die er niet komen. Hij denkt zelfs geen seconde – zo verklapte de socialist Claude Allègre die er met hem over sprak – dat al die extra banen een oplossing zijn voor problemen in het onderwijs.

Een betere vraag is dan ook of het werkt. Op het eerste gezicht lijkt het een goed idee. Links houdt zich verre van volkse opvattingen over immigratie, werkloosheid en veiligheid (dat laatste thema zal snel volgen). Volgens de presidentiële adviseur die geldt als de architect van dit offensief, oud Front National-ideoloog Patrick Buisson, is de Parti Socialiste in de greep van de prolofobie, de angst voor de proletariërs. Er valt iets te halen, zeker nu Marine Le Pen daalt in de peilingen.

Alleen maakt het geheel nu wel een erg een karikaturale indruk. De volkse kiezer (ongeveer 23 procent van het electoraat) wil bijvoorbeeld minder immigratie, maar is hij per se tegen stemrecht voor buitenlanders bij lokale verkiezingen? En hoe weten de strategen in het Elysée zeker dat het volk geen homohuwelijk of euthanasie blieft? Hoe zit het met middenklassekiezers die hier allemaal niets van moeten hebben en overlopen naar de centrist François Bayrou?

Daarbij komt bij dat Sarkozy in 2007 de rol van president van het volk met meer overtuiging kon spelen. Nu heeft hij het bijna vijf jaar voor het zeggen gehad.